شعر "غم مخور"
شعر "غم مخور"
می خورد همسایه گر مرغ و فسنجان غم مخور
سفره ی ماهم شود روزی پر از نان غم مخور
ماکه خود تا حد لازم غصه وغم می خوریم
یوسف آید یا نیاید سوی کنعان غم مخور
خانه ی وا مانده ات را گر کند مهمان خراب
می شوی آخر تو هم یک روز مهمان غم مخور
رنج زحمت آش کشک خالته در زندگی
تا نفس داری برای کندن جان غم مخور
آخر برج است صاحبخانه با بقال کوی
می کَنَد از پای ما این کهنه تنبان غم مخور
زنگی امروز زور رستم نام آور است
چون توهم هستی ز اولاد نریمان غم مخور
+ نوشته شده در ساعت 8:22  توسط جواد رمضانی |